به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ایران زمین ، اگر اقتصاد یک کشور صادرات محور باشد کاهش ارزش پول ملی می تواند به صرفه باشد چرا که می تواند قیمت تمام شده کالا را در بازارهای جهانی کاهش و رقابت پذیری را افزایش دهد.

قطعا برای کشوری مانند چین که اقتصاد آن بر مبنای صادرات تعریف شده، کاهش ارزش پول ملی سیاست درستی است اما برای کشورهایی با تراز تجاری منفی و واردات محور نمی تواند، نسخه شفا بخش باشد.

شاید این موضوع مطرح شود که با کاهش ارزش پول در برابر دلار، تولیدات داخل در برابر کالاهای خارجی به صرفه باشند اما موضوع این است که اگر هزینه واردات افزایش یابد، قیمت مواد اولیه که معمولا وارداتی است هم بالا می رود در نتیجه کالای تولید داخل هم که با مواد اولیه خارجی ساخته می شود، گران خواهد شد.

یادمان نرود که ۷۰ درصد واردات ایران شامل کالاهای نیمه آماده می شود، اگر هزینه واردات را بالا ببریم کالای تولید داخل هم که از طریق مواد اولیه وارداتی ساخته می شود ، افزایش قیمت پیدا می کند.

 به بیان ساده تر می توانیم بگوییم که کاهش ارزش پول ملی برای ما که تقریبا هیچ کالای تولیدی برای عرضه به همه ی جهان نداریم و حتی یک برند مشهور را برای صادر کردن نداریم و از سوی دیگر مجبور به واردات بسیاری از کالاهای اساسی و نیازهای روزمره خود هستیم، نه تنها کمترین نفعی ندارد بلکه به تورم افسارگسیخته و فشار اقتصادی چندین برابری بر جامعه منجر خواهد شد که کمر اقتصاد هر کشوری را خم می کند.

 زمانی سیاست کاهش ارزش پول ملی به نفع اقتصاد خواهد بود که حجم زیادی از ارزآوری از طریق صادرات غیر نفتی یعنی کالاهای تولید شده به دست خودمان باشد... 

 این در حالی است که وضعیت ما دقیقا برعکس است و ما بیشترین حجم ارزآوری را از راه صادر کردن منابع خام مانند نفت و سنگ معدن و شمش بسیاری از فلزات و ... داریم و صادرات کالای ساخت ما به دنیا خیلی خیلی ناچیز است و هیچ کالای سودآور و باثباتی برای عرضه به جهان نداریم.