من کمال گرا نیستم. حداقل این چیزی است که به خودم می گویم. شرط می بندم شما هم همین را به خودتان می گویید. در واقع، کسانی که به این موضوع اذعان ندارند از همه بدترند.

اما نکته اینجاست: به گزارش گروه تحلیل و آینده پژوهی پایگاه خبری تحلیلی ایران زمین، اگر شما کمال گرا هستید، شما فقط یک تعویق انداز با ماسکی بر صورتتان هستید. شما تفاوتی با کسی که تنبل هستید و هیچ کاری انجام نمی دهد، ندارید.

این موضوع رو باور ندارید؟ بیایید نگاهی بیاندازیم. یک کمال گرا:

• همواره برای رسیدن لحظه ی مناسب صبر می کند
• هیچ گاه هیچ اشتباهی نمی کند
• همواره زمان بیشتری نیاز دارد

اما در انتها، زندگی و کار برای تولید خروجی است. نتایج اهمیت دارند.

و اگر فردی کمال گرا هستید، ممکن است روزی به خروجی برسید. اما سوال این است که: کی؟ و به چه قیمتی؟

تحقیقات مخصوصا نشان دهنده آن است که کمال گرایی ارتباط نزدیکی با افسردگی و کمبود اعتماد به نفس دارد.

آیا کمال گرایی ارزش هزینه اش را دارد؟

من دریافته ام که کمال گرایی فرم دیگر به تعویق انداختن است. هنگامی که دائما نگران اشتباه کردن هستید، شک و تردید در ذهنتان شکل می گیرد، و این باعث بلاتکلیفی شما می شود.

افراد کمال گرا دو نوع هستند:

1. کسی که هرگز کاری را آغاز نمی کند. شما می خواهید به چیزی دست یابید، اما بلافاصله به خود شک می کنید.با خود فکر می کنید:   "فکر نکنم قادر به انجام این کار باشم" پس هیچ گاه کاری را آغاز نمی کنید.
2. کسی که کار ها را آغاز می کند اما استاندارد های بالایی دارد. شما هدفی را تعیین می کنید. سخت تلاش می کنید(شاید خیلی سخت). اما انقدر اهدافتان سطح بالا هستند که همواره شکست می خورید.

هر دو سناریو ممکن است موجب چنین اتفاقاتی شود: اضطراب، نگرانی، افسردگی، رفتار نوع A

و آن احساس درماندگی، بزرگترین مشکل ماست. چرا که هنگام درماندگی چه می کنیم؟ دقیقا، تسلیم می شویم.

اگرچه، کمال گرایی همواره بد نیست. در واقع، برخی مطالعات حاکی از آن است که کمال گرایی باعث دستاورد های بزرگ تر می شود. اما سوال اینجا چیز دیگریست.

البته، اگر اهداف بزرگتری انتخاب کنید و استانداردهای بالاتری داشته باشید، به چیز های بیشتری دست می یابید. بدون شک، گرایش های کمال گرایانه چیز خوبی می تواند باشد.

همانطور که همه ما می دانیم، رسیدن به اهدافمان تنها چیز مهم در زندگی نیست. آن که چگونه به اهداف و آرزوهایمان می رسیم، اهمیت بیشتری دارد.

یافتن تعادل

بیایید به نقطه مقابل یک فرد کمال گرا نگاه کنیم: یک فرد سست و بی مسئولیت.

اگر فردی سست و بی مسئولیت هستید، تقریبا به هیچ چیزی اهمیت نمی دهید. "خوب کافیه" شعار شماست. و هیچ گونه انگیزه و اشتیاقی ندارید.

طرز فکری مانند این شما را به جایی نمی رساند. سستی و تنبلی نگرش "من اهمیت نمی دهم" است. اما اگر می خواهید تا در زندگیتان اتفاقات خوب رخ دهد، باید اهمیت بدهید.

شما باید به وضیعتی متعادل برسید جایی که نگرش های کمال گرایانه تان، شما را رو به جلو هدایت می کنند ولی آرامش یک فرد سست و بی مسئولیت را دارید.

و اینگونه بود که من تعادل بین سستی و کمال گرایی را یافتم:

همانند یک کمال گرا به سختی کار کنید، اما همانند یک فرد سست و بی مسئولیت، خیلی به اهدافتان توجه نکنید.

و در نهایت این نکته را با نکته زیر ترکیب کنید:

اهداف می توانند موثر باشند، اما ممکن است که به بهره وری تان آسیب بزند. و به همین علت است که باید به یک مجموعه ای از اصول پایبند باشید و هنگامی که با مشکلات رو به رو میشوید از توانایی حل مسئله تان استفاده نموده تا مشکلات را حل کنید.

از نظر من، نقطه ی شیرین ماجرا اینجاست. هنگام ارتکاب یک خطا یا زمانی که از خود ناامید شده اید، به جای آنکه خود را سرزنش کنید، باید با مشکل سازش و یا آنکه، آن را حل کنید.

• از جمله مورد علاقه افراد کمال گرا پرهیز کنید: "وای این بدترین چیز ممکن است."
• هم چنین از جمله مورد علاقه افراد سست و تنبل نیز پرهیز کنید: "اهمیتی نمی دهم"
• بلکه به جای آن بگویید: "می توانم انجامش بدهم"

خب چالش حال حاضرتان چیست؟ در واقع، حتی نیاز نیست که بپرسم، شما از پسش بر می آیید.

منبع: How Perfectionism Is Destroying Your Productivity