همیشه در آینده خبری هست که نمی دانیم. چه خبری؟ چه اتفاقی؟  چه اتفاقاتی در پیش است؟

خیلی ها در حال زندگی می کنند و خیلی ها در گذشته، اما انگار در روی این کره خاکی، برای بعضی ها این سوال باید یک ذکر روی لب باشد و البته ذکر روی فکر. اصلا جهان ما به تکرار این جمله روی لب عده ای  نیاز دارد. عده ای مثل نظامی ها، ارتشی ها ...

عده ای که باید به آینده فکر کنند

حتی گاهی فکر می کنم این سوال مثل قهوه آدمی را هوشیار و  بیدار نگه میدارد. اما به نظر می رسد در سپر سیاست و تاریخ ایران پاسخ به این سوال را باید در گذشته جست و این سوال را پرسید که بر ایران در روزهای تلخ و شیرین تاریخ، چه گذشته است.  من حتی می خواهم بگویم که برای پاسخ به این پرسش باید گزاره های تاریخی دیگری را هم از نو مرور کرد. مثلا اینکه ایران در کدام نقطه جغرافیایی واقع شده است؟ و اصلا اینکه وقتی از ایران حرف می زنیم دقیقاً از چه چیز حرف می زنیم. 

مهم است که بدانیم در گذشته ما شکست هم خورده ایم. مهم است بدانیم که پیروز هم شده ایم. مهم است بدانیم که مقاومت هم کرده ای و مهم است که بدانیم مقاومت هم گاهی پیروزی است و ما بارها در تاریخ مقاومت کرده ایم و نه با جنگ های تهاجمی که با جنگ های تدافعی و مقاومتمان ما را جهانی، ملت پیروز می شناسد.

پیش از اینکه بپرسیم چه اتفاقی در پیش است؟ باید بیاد بیاوریم که در گذشته بر ما چه گذشته و چه ها که نرفته است، آرشیو جامعی از سکانس های تاریخی ما اعم از دردها و زخم ها و چندپارگی ها و شکست ها و با هم بودن ها و مقاومت ها و پیروزی ها امروز در اختیار ماست و آنچه در پیش است تنها تکرار یکی از همین سکانس هاست. گاهی با ایفای نقش اهریمن داخلی است و جهالت و دوقطبی سازی قومیتی و سیاسی و مذهبی، گاهی با هنرنمایی دیو و دد خارجی است و داستان بلاهت و ساده اندیشی و نفوذ.

حضرت آیت الله خامنه ای در بیانات اخیر خود در دانشگاه پدافند هوایی خاتم‌الانبیاء(ص) داستان بیداری و سناریو های تکراری را بار دیگر گوشزد کردند، آن هم در جمعی که مخاطب اصلی، نیروهای نظامی هستند. نظامی به تعبیر رهبری ، «انسانی است که با معرفت و آگاهی از برترین ارزشها دفاع جانانه می کند.». معرفت اینجا طبعا شناخت حق از باطل است و آگاهی رمز و کلید این ایفای نقش است. 

بسیاری از کاشناسان جانشین جنگ های کلاسیک در وضعیت فعلی جهان را جنگ های نیابتی و ایجاد آشوب های داخلی می دانند. در جنگ های نیابتی تا حدودی دشمن مقابل مشخص است اما در آشوبها و به فتنه های داخلی، دشمن در خط مقدم مبارزه نیست. شناسایی اش دشوار است و آگاهی می طلبد. حق از باطل قابل تمییز نیست و اصولاً هیچ کس برنده آن جنگ نخواهد بود. 

در جنگی که برنده و بازده اش مشخص نیست، پییروز حقیقی نیرویی ست که از پیش از بروز جنگ تکلیف جنگ را مشخص کند تا در ورطه ای چنین پرهزینه نیافتد. شاید به تعبیر نویسنده رگه هایی از معنای بصیرت مدنظر رهبری را در چنین ایفای نقشی هم بتوان سراغ گرفت. حالا چنین وظیفه ای بر عهده چه کسی یا کسانی ست؟ اهالی سیاست؟ سران نظام؟ چه کسی باید به این میزان بصیر باشد که کشور را فتنه و جنگ داخلی و دوقطبی مردم در برابر مردم نجات دهد؟

 پاسخ این سوال را رهبری اینگونه می دهند. بصیرت ... یک الزاماتی را برای همه‌ی مجموعه‌ها به وجود می‌آورد؛ از جمله برای نیروهای مسلّحِ ما. نمیتوانیم این ‌جوری فرض کنیم که کسانی دارای بصیرتند در کشور، نیروهای مسلّح هم چشمهایشان را ببندند و [بگویند] هر چه آنها گفتند؛ نه، ‌این بصیرت، عمومی است؛ در نظام اسلامی این ‌جوری است؛ در نظام اسلامی یکایک شماها باید ببینید، بیندیشید، فکر کنید، بشناسید، تشخیص بدهید و عمل کنید؛ احساس تکلیف بکنید و مراقب باشید که در محاسبات فکری شما، دشمن تأثیر نگذارد.

ارتش نیروی نظامی مبتنی بر منافع مردم است و چه نیرویی بالاتر از ارتش می تواند با بصیرت و مردم دوستی، با نگاه عادلانه به تمام گروههای اجتماعی از هر قماش و تفکر و عقیده ای، جلوی دو قطبی های قلابی را بگیرد و برای روزهای آینده کشور را از فتنه های سخت نجات دهد. 

نیروی نظامی امروز پیش از بروز جنگ وارد دشواریهای سخت تر جنگ شده است. اینجا سلاح اصلی بیداری است و تعهد، هوشمندی است و بصیرت. اینجا کوچکترین غفلت تکثیر خیلی چیزها را یک سره می کند.

تاریخ  پیش روی ماست. ارتش به تعبیر رهبری «در همه‌ی میدانها ... جان‌فشانی کرد؛ در مقابله‌ی با تجزیه‌طلبانِ وابسته‌ی به قدرتهای خارجی در اوایل انقلاب و ...

و چه کسی است که نداند، تجزیه خواهی نمونه ای از صدها فتنه اندوزی های دشمنان این آب و خاک است. فتنه ثمره سیاه اندیشی و ناامیدی، تبعیض و فساد، دوقطبی سازی و انحصار طلبی و ... است.

و برای ارتش پیش از جنگ، اینها خاکریزها و سنگرهایی‌ست که دشمن پشت آنها پنهان است.  می توان با سلاح هوشیاری و تدبیر، امید و ایمان، بصیرت و آگاهی آنها را خنثی کرد.

اینها را تاریخ یادمان داده است. و قرآن به ما آموخته است

رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ (سوره بقره/250)

پروردگارا، به ما صبر و استواری بخش و ما را ثابت قدم دار و بر شکست کافران یاری فرما